Parafia rzymskokatolicka p.w. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pogrzybowie należy do grona kilku najstarszych parafii w tym regionie. Jej początki sięgają pierwszych lat XIII w. Przez wiele stuleci była parafią patronacką - jej patronami byli: Wierzbięci herbu Janina, rodzina Pogrzybowskich, od XVI do XIX w. rodzina Karnkowskich a później rodzina Niemojewskich. Pod koniec XIX w. dominium pogrzybowskie przeszło w ręce Niemców a majątek rozparcelowano między kolonistów.
Parafia rzymskokatolicka p.w. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pogrzybowie należy do grona kilku najstarszych parafii w tym regionie. Jej początki sięgają pierwszych lat XIII w. Przez wiele stuleci była parafią patronacką - jej patronami byli: Wierzbięci herbu Janina, rodzina Pogrzybowskich, od XVI do XIX w. rodzina Karnkowskich a później rodzina Niemojewskich. Pod koniec XIX w. dominium pogrzybowskie przeszło w ręce Niemców a majątek rozparcelowano między kolonistów.
Kościół parafialny w Pogrzybowie nie wiadomo kiedy powstał i jak wyglądał pierwszy kosciół parafialny. Kolejny kościół, ufundowany przez dziedzica Pogrzybowa Adama Junoszę Karnkowskiego, powstał w XVI w. Był to kościół drewniany. Ten kościół - jak podaje w 1684 r. biskup Ignacy Gniński - był piękny. Na zewnątrz dobrze utrzymany, a wewnątrz pięknie ozdobiony. Miał drewniany sufit i podłogę. Nosił ten sam co dziś tytuł Św. Katarzyny - Panny i Męczenniczki z Aleksandrii. Obraz tej świętej był w ołtarzu głównym. W kościele znajdowały się dwa inne ołtarze ze słynącymi łaskami obrazami: po stronie ewangelii z wizerunkiem "Matki Boskiej", po stronie lekcji z wizerunkiem "Chrystusa Ukrzyżowanego". W tym kościele były liczne wota, które wymieniają akta wizytacyjne: srebrna korona w kształcie mitry, srebrna korona na obraz Matki Bożej, srebrne promienie, dłonie oraz jedna noga, srebrny miecz i wota w formie tabliczek. Kościół był wyposażony także w drogocenne srebrne i złote paramenty liturgiczne, z czego najwartościowszym był piękny srebrny krzyż w części pozłacany z szlachetnymi rubinami oraz piękne szaty liturgiczne bogato haftowane złotem. Świątynia posiadała także dobrze brzmiące organy i trzy dzwony, z których dwa były umieszczone w dzwonnicy znajdującej się obok kościoła, a jeden na drewnianej wieży. Według konserwatorów zabytków kosciół ten najprawdopodobniej spłonął, bowiem nie zachowały się z niego żadne zabytki, a w nowym kościele ufundowanym przez Karnkowskich brak pamiątek z czasów pierwszego kościoła.
Murowany kościół Karnkowskich ufundował Sylwester Karnkowski (zmarł w Pogrzybowie 23.06.1803 r. mając 80 lat). Ciało dziedzica, kolatora fundatora od nowa murów kościoła, spoczęło w krypcie grobowej kościoła. Ponad rok później, w 1804 r., w tej samej krypcie grobowej, obok ciała męża, kolatora i od nowa fundatora koscioła murowanego, dziedzica Pogrzybowa, spoczęła jego żona śp. Franciszka z Rumockich, I voto Nowowiejska, II voto Karnkowska. Po śmierci dziedziczki wdowy Franciszki w 1805 r. sukcesorem i dziedzicem majętności pogrzybowskiej został bratanek zmarłego dziedzica Sylwestra, Rafał - drugi syn Józefa Karnkowskiego. Kościół został wykończony i poświęcony przez Rafała Karnkowskiego w latach 1806-1809. Architektem i budowniczym był Teodor Sułkowski z Raszkowa.
Świątynia jest budowlą jednonawową na podstawie prostokąta, orientowaną na zachód, z okazałą fasadą wschodnią składającą się z dwóch części. Na fasadzie nad bramą wejściową ummieszczono tablicę erekcyjną. Fasada składa się z trzech kondygnacji: pierwsza - ozdobiona jest trzema płaskorzeźbami w kształcie medalionów Św. Piotra i Pawła i płaskorzeźbą symboli papieskich; druga - ozdobiona jest dwiema rzeźbami drugorzędnych patronów kościoła (Św. Walenty i Św. Antoni Padewski); trzecia - rzeźbą kamiennego krucyfiksu. Na szczycie fasady znajduje się kamienna figura Św. Katarzyny z Aleksandrii - patronki kościoła - z mieczem i kołem młyńskim. Na południowej stronie nawy nad wejściem do byłej krypty grobowej znajduje się pięć tablic grobowych. Świątynia została konsekrowana w 1865 r. przez sufragana poznańskiego - biskupa Franciszka Stefanowicza.
Kościół filialny w Radłowie, na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, w 1984 r. ks. proboszcz Antoni Pietrzykowski i parafianie podjęli trud budowy kościoła w Radłowie. Na podarowanym przez państwo Jędrzejaków - gospodarzy z Radłowa -gruncie, w dogodnym miejscu powstała w ciągu 5 lat jednonawowa nowoczesna świątynia według projektu inż. Arkadiusza Wojciechowskiego. Budowę ukończono w 1989 r. Patronką kościoła została Najświętsza Maryja Panna Królowa Różańca Świętego, a poświęcenia dokonał ówczesny sufragan poznański ks. biskup Stanisław Napierała.